Posted: 7 Mart 2016 Pazartesi by wildceno in
1

bir sessizlik oldu...
'günün birinde diye anlatmak istediğim hikayeler var' dedim sessizliği bozmak adına çığlıklarım yerine. 'bizim hakkımızda mı, hiç tanımadığımız kişiler hakkında mı' dedi. 'bizim hakkımızda da var, ama şuanda bunları duymayı hak edecek kadar bana yakın değilsin' deseydim ki diyemedim. dilime örs düştü. 'her şeyden var az biraz' diye bağladım cümleyi. işte yine o ölümden damıtılmış soğuk sessizlik büründü havaya. ışık hızıyla uzaklaştım. bir ses duydum derinden, bir klarnetin son nefesini verişi uğuldadı kulaklarımda. 'müzik dinleyesim var ama daha önce hiç dinlemediklerimden ve tam benim için olacak, şuanda hiç bir şey bana değil' demişim işte o ara. ses etmedi...

'her şey olacağına varır, en kötü ne olabilir ki' dedi, en kötü ayrılırız diyecekken araya 'kötü diye bir şey yok ki' diye geveledim kelimeleri.

sessizlik saniyelerin içinde büyürken zaman aklını yitirmiş gibiydi. saatlerce konuşan susmayan sanki biz değildik de konuşma yeni bulunmuş biz henüz kendimizi ifade edecek kadar öğrenememiştik.

bir dünya avuçlarımızdan, sevgi kalbimizden sökülüyordu, hiç birimiz tek bir hamle dahi yapmıyorduk, durdurmak için.