Posted: 20 Temmuz 2014 Pazar by wildceno in
0

Alt katta piyade bölüğünde bir çocuk var, sanırım diyarbakırlı. Hergördüğünde beni selam verir hal hatır eder. "Osman abi, nasılsın.." Öyle bir içten ve saf derki, sanarsın hayatında hiç osman abisi olmamış, ama hep bir osman abisi olsun istemiş. Bende diyemiyorum benim adım hamdi osman değil diye. Kırmak istemiyorum, o gözler öyle neşe dolu bakarken bana. Sanki adım hamdi desem çocuğun tüm umutları yıkılacak dünya ile başına, bir osman abisinin olmayışından.
Hayat hiç kırmasın umutlarını, nazik davransın sana, iyi geceler

Posted: 6 Temmuz 2014 Pazar by wildceno in
0

Yok ben anlayamıyorum bazen, tıpkı hayatı anlamak kadar zor bugünlerde kavunun yanında görmek rakıyı. Oysaki hayatı anladığım zamanlar çok olmuştur benim.
Bir kaç hıyarın canını yakmışızdır sırf bu sebepten. Eski bir arkadaşın yıllar sonra arayıp hiç aramıyorsun demesi gibi ironik bu sıralar eski günlere hasretim. Sırf buralara isyanımdan gitmek istediğim birkaç üç beş şehir bile var eskiden kaçmak istrdiklerimden. İşte hep buralar ironi. İğnelemek için başka düşünceleri kazıklara bile razı gelesim tutyor şimdilerde. Ama kazıklarda pek sağlam değil nacizane dünyamızda kaldıki iğneden medet umuyoruz, ki medet ummak benim fıtratıma ters. Bir trakyalının da dediği gibi teeee böle gidecen bıralardan.